علائم انسولین بالا - آسیب های عصبی

بدن ما مکانیسم بسیار هوشمندانه ای برای مدیریت گلوکز خون دارد. گلوکز خون بالا و گلوکز خون پایین برای بدن ما خطرناک است و می تواند بدن را به کما ببرد، از این رو بدن ما با مکانیسم هایی که دارد این گلوکز را در محدوده ای نرمال نگه می دارد، یعنی بدن ما تمام تلاش و احتمام خود را برای اینکه بتواند گلوکز بدن را نرمال نگه دارد انجام خواهد داد. هر چند که قسمت های دیگر بدن در این اثر تحت فشار باشند، هر چند که هورمون های بدن از تعادل خارج شوند. با این شرایط ممکن است گلوکز بدن نرمال باشد ولی سایر قسمت های بدن برای نرمال نگه داشتن این گلوکز تحت فشار باشند.
مهم ترین مکانیسم بدن برای متعادل کردن گلوکز خون، هورمون انسولین است. زمانی که گلوکز خون بالا می رود، بدن ما با فاصله زمانی کمی انسولین را برای مدیریت آن ترشح می کند. 

هورمون انسولین باعث میشود سلول ها دهانه های خود را برای گلوکز و مواد غذایی باز کنند و گلوکز خون پایین بیاید. پس انسولین گلوکز را مدیریت می کند.
اگر این گلوکز کنترل نشده، و مقادیرش بالا باشد رفته رفته بدن برای مدیریت این گلوکز انسولین بیشتر و بیشتری ترشیح خواهد کرد و با وجود اینکه مقادیر گلوکز تقریبا در طی سالیان در محدوده ای نرمال باقی می ماند، ولی مقادیر انسولین رفته رفته بالاتر می رود. فاکتوری که برای سنجش این امر اندازه گیری میشود گلوکز خون است در حالی که ممکن است با وجود گلوکز نرمال، انسولین بدن از کنترل خارج شده باشد و دلیل اصلی مسائل متابولیکی انسولین است که سنجیده نمی شود و این دلیل عدم تشخیصهای درست در این زمینه است.

اگر ما محدوده ای نرمال برای گلوکز در نظر بگیریم می توانیم آن را از ۷۰ تا ۹۰ یا ۸۰ تا ۱۰۰ در نظر بگیریم، این بازه می تواند بنا بر شرایط بدنی و رژیمی که ما در آن قرار داریم متفاوت باشد.
اگر ما در یک رژیمی باشیم که مثلاً در آن کربوهیدرات زیادی مصرف می شود گلوکز خون ما در حالت ناشتا در دور وبر ۸۰ قرار خواهد داشت. اگر بدن ما با این رژیم در وضعیت متابولیکی سالم قرار داشته باشد با خوردن غذا تا محدوده ی ۱۵۰ یا بالاتر بالا رفته(با وعده ی پرکربوهیدرات) و بعد از حدود ۲ساعت یواش یواش پایین آمده و به محدوده ی نرمال قبل از وعده بر خواهد گشت، البته اگر فردی با این وضعیت، رژیم پرکربوهیدرات خود را ادامه دهد در طی چندین سال از لحاظ متابولیکی از تعادل خارج خواهد شد و با وجود اینکه گلوکز ناشتایش باز در محدوده ی نرمال است ولی میزان انسولین ناشتایش در حد قابل توجهی افزایش یافته و رو به افزایش خواهد بود.
زمانی که رژیم سالمی را شروع می کنیم که محتوای کربوهیدراتی آن کم است، رژیمی مانند کیتوژنیک و یا پیلیو در این وضعیت بعد از سازگاری بدن و شروع بدن به استفاده از چربی ها، گلوکز ناشتا می تواند پایین تر از حتی ۷۰ و ۶۰ نیز باشد و این وضعیت نرمالی است چرا که در این شرایط بدن با دسترسی به چربی ها کیتون نیز تولید می کند که منبع انرژی فوق العاده ای برای سلول های بدن و مغز است. گلوکز پایین تر از ۷۰ و ۶۰ برای افرادی که رژیم سالمی ندارند و بدنشان به استفاده از چربی ها عادت ندارد می تواند اذیت کننده و حتی غیر نرمال باشد و حالات انرژی پایین و نامناسبی را برایشان به دنبال بیاورد.

اگر به آمار توجه کنیم در دنیا در حدود 10% از افراد با دیابت نوع ۲ دست و پنجه نرم می می کنند و این تعداد چیزی در حدود یک میلیارد نفر می شود.
اگر به آمار افراد پیش دیابتی توجه کنیم حدود 10 تا 15% از افراد در جوامع پیش دیابت هستند. یعنی چیزی بیش از یک میلیارد نفر که اگر شیوه ی زندگی و تغذیه ی خود را ادامه دهند به دیابت نوع 2 مبتلا خواهند شد. بیش از ۲ میلیارد نفر از از جمعیت جهان با مسائل متابولیکی در گیرند و هزینه های سرسام آوری را برای مدیریت این امر و مدیریت بیماری های این حوزه مانند: دیابت نوع۲، چاقی، کبد چرب، نازایی، سکته ها، بیماری های قلبی و عروقی، فشار خون و غیره می کنند. میلیاردها و میلیاردها دلار هزینه سالانه صرف مدیریت این مسائل و بیماری های متابولیکی می شود و حال آنکه افراد با شناخت صحیح و اصلاح سبک زندگی شان می توانند به سادگی این مسائل متابولیکی را درمان کنند.

زمانی که از هورمون انسولین صحبت می کنیم، به هورمون متابولیکی که در بدن ما نقش حیاتی را ایفا می کند و باعث تنظیم گلوکز می شود و می گوییم که سطوح بالا و مزمن آن برای بدن مضر است شاید این سوال اساسی پیش بیاید که چه مقادیری از هورمون انسولین سطوح نرمال و سالم برای بدن ما هستند؟
اگر آزمایش خونی انجام دهید که در آن انسولین ناشتای شما اندازه گیری شده باشد که واحد آن بر اساس میکرو یونیت بر میلی لیتر باشد، گفته می شود که مقادیر بالای ۲۵ مقادیر خارج از نرم و ناسالم برای بدن است، حال آنکه در واقعیت این بسیار دور تر از مقادیر سالم برای بدن است.
ما اگر اصولی و صحیح به سطوح سالم انسولین برای بدن نگاه کنیم عدد بین ۲ و ۵ بهینه و بسیار سالم برای بدن ما هست. مقادیر بین ۵ تا ۱۷ مقادیر میانه سطوح انسولین برای بدن ماست و امروزه در برخی از نقاط جهان عدد ۲۵ را به ۱۷ کاهش داده و اعداد بالای ۱۷ را اعداد ناسالم در نظر می گیرند.

نکته اینجاست که ما هر مقداری را که بیش از دو برابر رنج نرمال است به معنی اعداد بالاتر از 10 را می توانیم سطوح ناسالم برای میزان انسولین بدن در نظر بگیریم و هر چقدر این عدد بالاتر رود می تواند نشانه ی واضحتری از عدم تعادل متابولیکی در بدن باشد.

هم چنین برای اندازه گیری دقیق تر و واضح تر می توان از ضرب انسولین در گلوکز ناشتا و تقسیم آن به عدد ثابتی استفاده کرد که عددی به نام HOMA - IR را بدست آورد که امروزه واحد بسیار استانداردی و دقیق تری برای سنجش میزان مقاومت به انسولین بدن و میزان حساسیت به انسولین بدن برای مسائل متابولیکی بدن است که در این راستا می توانید از بخش امکانات پیشرفته سایت استفاده نمایید.

زمانی که با خوردن وعده ای گلوکز خون بالا می رود، بدن برای مدیریت آن انسولین ترشح می کند و انسولین باعث میشود که گلوکز و مواد غذایی وارد سلول ها شده و در ادامه با پایین آمدن گلوکز انسولین هم پایین می آید. با انسولین پایین، زمانی که گلوکز پایین است بدن به منابع چربی ذخیره شده اش دسترسی دارد و انرژی فوق العاده ای را تجربه میکند.
اما بدنی که سالم نباشد شرایط متفاوتی را در این وضعیت تجربه خواهد کرد. با پایین آمدن گلوکز انسولین بدنی که از لحاظی متابولیکی سالم نیست بالا خواهد ماند و این دسترسی به منابع چربی بدن را قطع می کند. گلوکز پایین آمده و بدن نمیتواند به منابع ذخیره شده از چربی هایش با انسولین بالا دسترسی داشته باشد بنابراین سیگنالهای گرسنگی و هوس به غذاهای ناسالم و به خصوص شیرین را صادر خواهد کرد.

اگر اختیار و کنترل خوبی روی گرسنگی تان ندارید بهتر است سطوح انسولین خود را چک کنید. زمانی که غذایی میخوریم مقداری از آن برای استفاده برای بدنمان به کار می رود و بخشی نیز ذخیره میشود. ذخیره انرژی توسط بدن سیستم هوشمندانه ای است برای زمانهایی که ما به انرژی نیاز داریم و می توانیم از این منابع ذخیره شده بهره ببریم.
کنترل ذخیره انرژی و یا استفاده از منابع ذخیره شده در بدن توسط هورمون انسولین صورت می گیرد. هورمون انسولین باعث ایجاد فرایند لایپوجنسیس یا Lipogenesis می شود. زمانی که گلوکز بدن بالاست مقادیر اضافه آن در حضور هورمون انسولین به صورت چربی در بدن ذخیره می شود. هورمون انسولین هم چنین از فرایند لاپیولیسیس یا Lipolysis جلوگیری می کند. یعنی با وجود هورمون انسولین بالا بدن نمیتواند چربی بسوزاند. هر چند ما نیازمند استفاده از منابع ذخیره شده چربی مان باشیم، اگر انسولین مان بالا باشد، نخواهیم توانست به منابع چربی بدنمان که ذخیره کرده ایم دسترسی داشته باشیم و در نتیجه گرسنه خواهیم شد. پس با انسولین بالا کنترلی بر گرسنگی هایمان نمی توانیم داشته باشیم و گرسنگی های زیاد نشانه ای از انسولین بالاست. بعد از گرسنه شدن دو انتخاب پیش رویمان است یا چیزی بخوریم یا از قدرت اراده استفاده نماییم و گرسنگی بکشیم.
دلیل شکست خوردن بسیاری از افراد در رژیم های کم کالری یا کم چرب عدم توجه به هورمون انسولین است که این افراد را به گرسنگی های شدید می برد و از ایجاد نتایج پایدار جلوگیری می کند. با وجود اراده ی تقوی به دلیل مسیر اشتباه و گرسنگی های شدید خیلی ها در کاهش وزن شکست میخورند.

از دیگر علائم مهم برای انسولین بالا افزایش وزن است، تلاش می کنی ولی وزنت کاهش پیدا نمی کند. اینجاست که باید به فکر فرو رویم که کجای کار می لنگد، با وجود انسولین بالا چربی ذخیره می شود و بدن دسترسی ای به چربی های ذخیره شده ندارد. از اینروست که افرادی که وزنشان حتی با تلاش بالا کاهش نمی یابد و حتی وزن اضافه می کنند دلیل را باید در انسولین بالای مزمن جستجو کنند.

به طور بسیار جالبی دانشمندان کشف کرده اند که ذهن هم می تواند به انسولین مقاوم شود. قبلاً ها تصور بر این بود که مغز اهمیت بالایی دارد و گلوکز نیز اهمیت دارد و گلوکز به صورت اتوماتیک و بدون نیاز به انسولین به مغز دسترسی دارد. بالاخره تحقیقات به این نتیجه رسیده است که حتی مغز هم انسولین را نیاز دارد تا گلوکز را استفاده نماید.
حتی می دانیم که مقاومت به انسولین یکی از ریشه ای ترین دلایل زوال عقل است و برگرفته از این مسائل متابولیکی که ذهن را درگیر می کند به زوال عقل نام دیابت نوع۳ داده شده است.
این به این معنی نیست که این دیابت نوع متفاوتی از دیابت است بلکه نشان دهنده ی این حقیقت آشکار است که زوال عقل و دیابت با شباهت و نزدیکی بسیار زیاد از مقاومت به انسولین و مکانیسم های آن تأثیر می پذیرند.

زمانی که بدنی به کربوهیدرات ها وابسته است، یعنی در رژیم غذایی خود همانند رژیمی که اکثر ما امروزه بر اساس توصیه های مرسوم مصرف می کنیم، بیش از ۵۰ درصد از کالری ها را از کربوهیدرات ها تأمین می کنیم، بدن او منبع انرژی اصلی اش گلوکز است و به آن وابسته است. بدن انتظار دارد همیشه گلوکز مناسبی در دسترسش باشد تا از آن برای تامین انرژی اش استفاده نماید و بدن با کمبود انرژی مواجه می شود. چنین رژیمی و چنین بدنی همچنین به انسولین مقاوم است. بیش از نیمی از افراد جامعه درجات مختلفی از مقاومت به انسولین را در بدنشان دارند. در این وضعیت با وجود گلوکز در خون باز هم به دلیل اینکه سلول های بدن به انسولین مقاوم شده اند و واکنش طبیعی خود را برای جذب گلوکز با حضور انسولین از دست داده اند، بدن نمیتواند گلوکز را به داخل سلول ها جذب کند و باز کمبود انرژی ایجاد می شود.

اتفاق دیگری که در بدن وابسته به گلوکز و مقاوم به انسولین می افتد این است که بدن بهای زیادی را، انرژی زیادی را صرف فرایند لیپوجنسیس یا تولید چربی از گلوکز می کند. مکانیسم این اتفاق این گونه است که زمانی که بدن به انسولین مقاوم است و گلوکز بدن و خون بالاست بدن گلوکز بالا را دوست ندارد و با انسولین سعی در وارد کردن گلوکز به سلول ها را دارد ولی سلول ها به به انسولین مقاومند و با وجود نیاز به گلوکز از استفاده از گلوکز خون ناتوانند.
راهکاری که بدن در این زمان برای مدیریت گلوکز انجام میدهد، تبدیل کردن آن به چربی به فرم تری گلیسرید است. بدن ما ظرفیت محدود و معینی برای ذخیره سازی گلوکز به شکل گلیکوژن دارد و مجمبور است در این وضعیت انسولین بالا و سلول های مقاوم به انسولین مقادیر زیادی از تبدیل گلوکز به چربی را انجام دهد.

بعد از تبدیل گلوکز به تری گلیسرید این ها در مولکول های های VLDL تجمع می یایند و در واقع VLDL تری گلیسریدها را حمل می کند تا آنها را به سلول ها برساند. به صورت عادی چربی باید بدون وابستگی به انسولین بتواند به سلول ها وارد شود ولی نکته اینجاست که سلول به انسولین مقاوم است و سوخت را دریافت نمی کند چه این سوخت گلوکز باشد و چه چربی.
پس در بدنی که به انسولین مقاوم است بعد از خوردن یک وعده گلوکز بالا می رود و چون نمی تواند به صورت طبیعی وارد سلول ها شود، بدن انرژی بسیار زیادی را صرف تبدیل گلوکز به تری گلیسرید می کند و به این دلیل است که فرد مقاوم به انسولین بعد از وعده احساس خستگی و بی حالی می کند چون هم گلوکز نمی تواند وارد سلول هایش شود و هم انرژی زیادی را صرف تبدیل گلوکز به چربی میکند.

فشار خون بالا یک علامت شایع و واضح از بالا بودن انسولین بدن است. با بالا بودن انسولین کلیه ها سدیم بیشتری را باز جذب می کنند. آب دنبال کننده ی سدیم است و با باز جذب زیاد سدیم توسط کلیه ها بدن آب زیادی را نیز باز جذب کرده و آب تجمع خواهد کرد که که موجب افزایش حجم خون در رگ ها و افزایش فشار خون خواهد شد.
به صورت طبیعی بدن هوشمند ما مکانیسم هایی برای جبران و بهبود این وضعیت دارد. کلیه های ما ارگانی خود کنترل و خود تنظیم گر هستند و می توانند با افزایش ادرار در این حالت فشار خون را تنظیم نمایید.
مشکل از آنجایی در این فرایند ایجاد می شود که انسولین بالای مزمن نقاط تنظیمی کلیه ها را تغییر می دهند و سبب میشوند که کلیه ها نتوانند با عملکردهای جبرانی فشار خون را نرمال نگه دارند و فشار خون بالا می ماند.

همان طور که می دانیم هورمون انسولین یک هورمون آنابولیک یا رشد دهنده است. یعنی با حضور هورمون انسولین میزان رشد در اندام ها و بافت های بدن افزایش می یابد.
برخی از نقاط بدن مثل زیر بغل ها که پوست آنها کشیده و بسته می شود آسیب می بینند و سپس ترمیم می یاند. اگر در حین بازسازی این نقاط انسولین بدن به صورت مزمن بالا باشد، در این نواحی تگ ها یا خال های گوشتی پوستی ایجاد خواهد شد.
این زایده ها شبیه به زگیل هستند اما زگیل نیستند و در دور چشم ها و گردن نیز زیاد دیده می شوند. هم چنین با انسولین بالا در این نواحی پوستی لکه های تیره و کدر نیز ایجاد میشوند.

یکی دیگر از علائم انسولین بالا آسیب های عصبی است، یعنی با انسولین بالای مزمن اعصاب ما مریض می شوند. مکانیسم های ایجاد این مسئله را می توانیم به صورت زیر بیان کنید:
- کسی که انسولین بالا دارد، گلوکز بالایی نیز دارد، حتی مقادیر میانه و بالای گلوکز خون باعث افزایش AGE ها یا فراورده های پیشرفته گلایکیشن یا ترکیب با گلوکز در جریان خون و بدن می شوند. ما در جریان خونمان چربی و پروتئین داریم و زمانی که گلوکز در خون بالاست و گلوکز چسبنده است و به مواد دیگر بیش تر می چسبد و این چسبیدن باعث ایجاد التهاب و آسیب شدیدی می شود. و مواد دیگر ROS ها هستند که با وجود گلوکز بالا در بدن و خون افزایش می یابند که گونه های اکسیژن واکنش گرا هستند که بسیار التهاب زا هستند. هر دوی این مواد و گونه ها بسیار التهاب زا و آسیب زننده در بدن هستند و در اثر وجود این ها در بدن آسیب های زیادی به عصب های ما وارد می شود. 
- گلوکز خون بالا هم چنین باعث ورم می شود در بافت های بدن، زمانی که گلوکز در رگ ها و در بدن بالاست، در ادامه در مویرگ ها نیز بالاست و سبب آسیب هایی به این نواحی می شود که ورم را در بافت ها افزایش می دهد و سبب میشود جریان خوبی دربافت های ورم کرده به خوبی اتفاق نیافتد و مواد مغذی مناسبی به این نواحی نرسد و این آسیب های عصبی را در جای جای بدن افزایش می دهد.

- مکانیزم بعدی خود انسولین بالا است که نیتریک اکسید را تحت تأثیر قرار می دهد. با انسولین بالا سطوح نیتریک اکسید کاهش می یابد و نیتریک اکسید باعث گشادتر شدن رگ ها و افزایش گردش خون می شود و با حضور آن رگها بهتر و بیشتر باز می شوند و مواد مغذی و خون بیشتری در بدن جریان می یابد. زمانی که میزان نیتریک اکسید در اثر انسولین بالا کاهش می یابد، جریان خون نیز در بدن کاهش می یابد و به بافت ها خون و مواد مغذی کمتری می رسد و این آسیب به تمام بافتهای بدن و به خصوص اعصاب بدن را افزایش می دهد.

برای دیدن ویدئوهای بیشتر در مورد کارکردهای بدن از بخش دانلودهای سایت استفاده نمایید.

همچنین آگاهی ها و تمرینات دوره فوق العاده گام های اساسی برای سلامتی 1 منبع عالی ای است برای به تعادل دراوردن بدن و رسیدن به سلامتی پایدار و همه جانبه در زندگی.